Will Wil Wel
Will Wil Wel - Ome Bull

Ik werd net door een aardige dame van een krant gebeld die me vroeg of ik al wist dat Ome Bull was overleden. Nee dus, maar ik schrok niet echt want als je eenmaal honderd jaar oud bent heb je niet zoveel dagen meer te verteren . De laatste keer dat ik Ome Bull zag en sprak, was tijdens de Veronica-mensen van -het schip reünie een paar maanden geleden. Ome Bull kreeg een onderscheiding van ons en een neut, maar niet meer dan een, riep zijn lieve begeleidster die hem naar het feest had gereden.

Terwijl ik zag hoe Ome Bull zijn glaasje naar binnen werkte, moest ik denken aan de vele keren dat ik hem ontmoette en hij vanwege zijn zeer slechte ogen een vinger in het jeneverglaasje stak om te controleren of het eb dan wel vloed in het glas was, als je vroeg of hij nog een borrel wilde. De aardige dame van de krant vroeg hoe Ome Bull was als baas.
-Geen idee-antwoordde ik.
-Maar hij was toch uw baas toen u bij Veronica werkte ….
-Klopt ,maar ik heb nooit het idee gehad dat Ome Bull mijn baas was.
Hij zal wel eens wat geregeld hebben als we iets niet goed deden, maar daar heb ik eigenlijk nooit wat van gemerkt.-
-Iemand die achter de schermen aanwezig was.?_
-Ik denk het wel…….Voor de schermen hebben we in ieder geval enorm veel lol met hem gehad..-
-Kunt u daar een voorbeeld van geven ?-
-Eh…….eh… dat schiet me even niet zo gauw te binnen. Als je dagelijks met iemand te maken hebt die aardig is, veel lacht en niet van zeuren houdt, leuke feestjes geeft, de hele club regelmatig thuis uitnodigt……Ja, dan heb je lol met hem gehad.-
-Ik begrijp het..Maar misschien een leuke anekdote.
Even nadenken ……dit is wel een aardige …tijdens een congres in Cannes besloten een paar jongens ’s avonds nog even flink door te halen in een chique nachtclub.
We namen een taxi omdat we weg niet wisten en toen we na een paar minuten bij de club aankwamen kroop Ome Bull uit de achterbak en riep -Ik kon niet slapen dus ik dacht dan rij ik maar mee.-
-En toen ?-
-Ja gewoon lol dus tot vroeg in de morgen.-
-Hoe zat dat eigenlijk met die bom?- vroeg de journaliste na een korte pauze.
-Hoe het precies zat weet ik niet want er doen een paar verschillende verhalen de ronde- antwoordde ik.
-Maar ik weet wel dat Ome Bull zei dat hij de verantwoordelijke man was en daar behoorlijk voor heeft moeten boeten.-
-Bent u wel eens bij hem geweest in de gevangenis?-
-Natuurlijk. We hebben er zelfs een drive -in show gehouden .’Flessen jenever verstopt in de loudspeaker boxen en via een theepot in de kopjes…-
-En toen Ome Bull terugkwam bij Veronica na de gevangenis .-
-Niks aan de hand .Toespraak van hem, sorry jongens en aan de slag.-
-U zei net dat Ome Bull slecht kon zien .-
-Klopt, maar daar trok hij zich niet zo veel van aan.
Hij reed op zeer hoge leeftijd nog altijd op zijn fiets langs de dijk in Loosdrecht en
had een lange stang met een vlaggetje op zijn voertuig laten monteren zodat het andere verkeer hem kon zien. Ome Bull was een sportief mannetje. Helemaal maf van schaatsen. Ik geloof dat hij zelfs de Elfstedentocht een keer heeft gereden.
En schapen, daar was hij ook gek op. Toen hij nog in Loosdrecht op zijn grote boerderij woonde was ie constant met die beesten bezig.
-En toen Veronica een omroep werd?-
Toen was het afgelopen voor Ome Bull. Na het schip hield Veronica voor hem op.
Hij deed nog wat in zaken en raakte potje los toen hij zich heeft laten bedonderen door een gladde jonge en een verkeerde marmermijn.
Hij moest zijn grote huis in Loosdrecht verkopen en woonde de laatste jaren in een bescheiden houten huisje.-
-Wat zielig….-
–Dat viel wel mee want hij bleef gewoon vrolijk doorgaan met van alles en nog wat.
Ome Bull had geen tijd en zin om zielig te zijn .Hij stapte liever op de fiets.-

Rij en honderd voorzichtig, denk aan mij Will

Feb 23, 2010 | Will Wil Wel, column | Comments Off
Will Wil Wel: nadat het afgelopen was met Veronica

De eerste paar weken nadat het was afgelopen met Veronica en we snikkend de zendkristal er uit hadden getrokken, stond bij mij de telefoon niet stil! Foto’s voor de bladen, interviewtjes, praatje voor de radio en af en toe een mijnheer van een omroep die wilde weten of er belangstelling was iets te doen voor zijn clubje. Ik moest er even niet aan denken, want we hadden de laatste maanden van ons bestaan te veel meegemaakt met de heren van de omroep, de vakbonden en de schijnheilige voorstellen die vooral uit de links georiënteerde hoek kwamen.

Ik ging uitgebreid op vakantie, werkte een paar beurzen af, schreef wat liedjes waaronder Dinge Dong, produceerde de eerste elpee met Lee Towers en kwam uiteindelijk bij de Tros teevee terecht waar ik boter kaas en eieren een seizoen presenteerde. En… ik had heel veel heimwee naar de goeie ouwe trouwe radio! Gewoon in je spijkerbroek en T–shirt achter de microfoon, lekkere plaatjes draaien en een beetje keet trappen met de luisteraars. Bij de televisie was het allemaal zo’n gedoe. Kleren uitzoeken bij een winkel en daarna alles weer inleveren bij diezelfde winkel. Vroeg naar bed, haar laten föhnen en vooral niet te dik worden. Het ergste van televisie maken vond ik het contact dat je niet had met de regisseur die ergens boven in de studio zat in een kamer met veel lampjes, faders en beeldschermen en die verantwoordelijk was voor de uitzending. Als hij wat tegen je wilde zeggen, ging dat via een floormanager die via een hoofdtelefoon en een microfoontje met de baas in contact stond.

De regisseur riep dan bijvoorbeeld;

–Zeg even tegen Will dat hij die laatste zin op camera drie moet doen.-

Floormanager tegen Will:

-Will, je moet op verzoek van Paul die laatste zinnen op camera drie doen.-

Will tegen floormanager:

-Ja, maar dan kom ik zo raar uit als ik naar de kandidaten toe loop.-

Floormanager tot regisseur:

-Paul hij komt dan niet goed uit als hij naar de kandidaten toe loopt.-

Regisseur tegen floormanager:

-Dat los ik wel op met een tussenshot.-

Floormanager tegen mij:

-Will, Paul lost dat op met een tussenshot.-

Ik tegen floormanager:

-Oké.-

Floormanager tegen regisseur:

-Oké Paul.-

Regisseur:

-Oké.-

En daar gingen we weer . Zo’n komische skets herhaalde zich regelmatig en ik was blij dat ik in de kantine van de NOS af en toe Paul de regisseur van dichtbij mocht bekijken en een gesprek van mens tot mens met hem kon hebben. Na boter kaas en eieren meldde de AVRO zich. Ze wilden daar bij de radio wat leven in de brouwerij en planden mij van twaalf tot twee en Hein Simons, u weet wel van Mamma en de springpaarden van twee tot drie uur. Twee knallers waar de luistervriendjes niet omheen konden… Uiteraard moest ik een spelletje doen en ik bedacht iets met de stem van een bekende Nederlander die op de door luisteraars gestelde vragen, alleen maar met ja of nee mocht antwoorden. Als een en ander niet binnen zestig seconden voor elkaar was kon de oplossing per briefkaart naar de AVRO worden gezonden alwaar een kaart werd getrokken uit de stapels goede inzendingen. Groot succes! Postzakken vol en een hele afdeling haalde opgelucht adem, want ze hadden weer werk en sorteerden de kaartjes die vervolgens in bundeltjes naar de afdeling ledenwerf, abonnementen en het zilveren AVRO –theelepeltjes comité worden gebracht. Ondertussen begon de programmaleiding te zeuren dat mijn twee uurtjes wel heel veel op een Veronicaprogramma leken. Eerst dacht ik dat het en grap was, maar het werd steeds erger en op een mooie zonnige ochtend zei ik tegen mezelf -Kappen Luik!.-

En dat deed ik om tien voor twee in mijn uitzending. Ik heb de luistervriendjes uitgelegd dat volgens de heren van de AVRO mijn show teveel Veronica gehalte had, dat ik daar nog steeds trots op was en nam afscheid. Wat dachten die eikels wel met hun Veronica gezever! Later hoorde ik dat het even stil was in het AVRO-gebouw afdeling radio toen ik doei had gezegd en dat er daarna door de ene helft van het personeel werd gelachen (stiekem) en door de andere helft gevloekt (uiteraard heel beschaafd).

Toen ik naar huis reed, miste ik Veronica meer dan ooit.

Rij en AVRO voorzichtig, denk aan mij

Will

Nov 16, 2009 | Will Wil Wel | Leave A Comment »
Will Wil Wel: Veronica

Tegen het einde van de maand augustus begint het bij de Veronicafans van het eerste uur te kriebelen. Soms wordt er een cd uit de kast gehaald met het laatste uur van de piraat en de beroemde toespraak van Rob Out,of komen oude plakboeken te voorschijn met foto’s van veel mensen die door Den Haag lopen en een schip dat op het strand van Scheveningen ligt. En soms….. wordt er een reünie gehouden voor personeelsleden van de zender



Meestal gebeurt dat in hotel Lapershoek,het gebouw waar ooit de studio’s waren gevestigd van radio Veronica en waar we tijdens de laatste jaren van het station geschiedenis schreven. Het balkon waar Rob Out verscheen om de menigte die zich in de tuin had verzamelt toe te spreken is verdwenen. De directiekamer waar gescholden ,gevloekt,maar ook veel gelachen werd, is een restaurant geworden en de kamer waar Lex en ik tegenover elkaar een bureau hadden is nu een luxe suite waar je voor een paar honderd eurie de nacht kunt doorbrengen,terwijl wij daar voor niks op de grond sliepen als het weer eens uit de hand was gelopen. Op 29 augustus was het weer zover. Een reünie en ditmaal alleen voor de mensen die bij Veronica werkten toen het nog een zeezender was.



In principe ben ik niet zo’n reünie-ganger. De mensen waar je niks mee had zie je nooit en de mensen die iets meer waren dan alleen maar collega’s spreek je nog regelmatig .Wat dat betreft is zo’n zeezender net een normaal bedrijf. Bij de ingang stond gelukkig geen doos met geplastificeerde naamplaatjes want dan is er niks meer aanzo’n bijeenkomst Je ziet dan meteen via het naamplaatje wie de oude verschrompelde kalende man is en je hoeft alleen maar te zeggen –Wat zie jij er goed uit Koos!Je bent geen spat verandert- om vervolgens door te lopen naar de bar. Toen ik binnenkwam was het al redelijk druk en behalve de oud werknemers waren er diverse artiesten uit die tijd aanwezig,waarvan er een ,te weten Harry van Dongen die later op de avond uit volle borst het bekende lied -Jij bent voor mij Veronica- zong. De andere artiesten, zoals Ben Cramer ,Anneke Grönloh en Ria Valk zongen niet en terecht want dat hebben ze vroeger al genoeg voor ons gedaan!



Tijdens het optreden van Harry begon Tineke spontaan te dansen en gooide en passant een glas rode wijn over mijn overhemd. Om vlekken te voorkomen wierp ze daarna een glas witte wijn tegen mijn borst en terwijl de wijn langzaam in mijn broek sijpelde dacht ik –je bent weer helemaal thuis Luik- Om zes uur werd Ome Bull binnengereden .Hij wordt over een paar weken honderd jaar en kan na een valpartij niet meer lopen. Ooit heeft Lex Harding tegen Ome Bull gezegd –als u honderd wordt geven we een groot feest- ,maar omdat we toch bij elkaar waren en je weet maar nooit,werd de verjaardag een tikkie te vroeg gevierd! Tineke hield een toespraak en ik weet niet of de jubilaris precies begreep wat er allemaal werd gezegd maar de aanwezigen hadden het helemaal door. Toen Ome Bull ook nog een mooie medaille kreeg omgehangen een iemand en borrel voor hem inschonk was het weer net als vroeger.Honderd of niet ……leve de lol!



Bij de ingang van het zaaltje stond een mijnheer uit Smilde met een heleboel foto’s van vroeger en een poster van het schip met bijna alle handtekeningen van de medewerkers uit die tijd. Ik stond er nog niet op en toen ik op zijn verzoek Will wil wel tussen de masten van het zendschip had gezet ,vroeg ik hem waarom hij niet even naar binnen kwam om een neut te drinken . Helaas ,pindakaas -dat mag niet ….verboden- ,antwoordde hij . Ik heb hem en zijn vrouw de rest van de avond maar voorzien van drankjes en wat collega’s naar zijn tafeltje in de gang gestuurd. Want voor bijna iedereen had hij een mapje met wat foto’s van vroeger gemaakt.



Toen ik ’s avonds, moe maar voldaan,naar huis reed dacht ik. Als Rob Out er nog zou zijn …. en er was een man uit Verweggestein naar een reünie gekomen om ons wat aan te bieden…… Ik denk dat die man dan ‘s avonds niet meer naar huis zou hoeven te rijden,maar dat hij de nacht mocht doorbrengen in een kamer in het hotel……

Er is een boel verandert!Ik denk, veel te veel.



Rij en Veronica voorzichtig Will



Aug 31, 2009 | Will Wil Wel | Comments Off
Will Wil Wel: Het legendarische voetbalclubje

Heel lang geleden voetbalde ik nog wel eens. Toen ik tien jaar was in de pupillen van Fc Be Quick in Groningen en veel later in het Veronica-elftal. Dat legendarische voetbalclubje vond zijn oorsprong op een veldje bij een camping in Hilversum waar de ouders van Henk van Dorp de kantine runden . In het begin stonden we met een mannetje of tien tegen een balletje te trappen op het veldje dat eigenlijk bestemd was voor de kampeerders, maar die vonden het leuker om langs de kant naar ons te kijken dan zelf de bal het werk te laten doen.

Langzamerhand kwam er steeds meer liefhebbers bij. Meestal geen balkunstenaars, maar jongens van de gestampte Veronica pot die na afloop en stevig biertje dronken en artiesten zoals George Kooymans van de Earring, Peter Koelewijn en Serge van de Zomer in Zeeland werden spelbepalers en zongen na afloop het hoogste lied!

Stan Haag, die toen bij ons de jukebox presenteerde, wilde als kleine jongen eigenlijk beroepsvoetballer worden en nadat hij zich op een vrolijke zaterdagmorgen bij ons had gemeld als voorstopper, was het uit met de amateurstatus van ons clubje. Binnen de kortste keren zaten we rijkelijk in de Adidas spullen, we speelden in grote stadions voorwedstrijden en werden regelmatig in elkaar getrapt door een plaatselijk café-elftal dat wel eens even wilde laten zien dat die gozertjes van Veronica helemaal niet zo flink waren als op de radio.

Er kwamen strooifoto’s,we reden in een VIP bus, vroegen zwaar geld voor de clubkas, die tot op heden onvindbaar is en onder leiding van Stan Haag werd er twee maal per week getraind met bier toe. In die roemruchte dagen hadden we bij Veronica een uur in de week een Italiaans programma gepresenteerd door Mimmo,een zwierige Italiaanse mijnheer met mooie pakken, superschoenen en een accent.

Hij nam zijn programma altijd ’s avond op, als wij al met een wijntje op de bank thuis zaten en we hadden dus weinig contact met Mimmo. Totdat ……..We geen keeper meer hadden omdat de doelverdediger die bij ons de ballen uit het net haalde in het dagelijkse leven werkzaam was op de Knorr fabriek in Hilversum. Hij meldde zich bijna elke maandagmorgen ziek omdat hij na de wedstrijden in het weekend te veel had gedronken dan wel in elkaar was gebeukt door de midvoor van een elftal dat tegen ons speelde. Hij moest dus kiezen tussen het Veronica elftal of de Knorr en omdat hij ook geen goede stem had,koos het voor het laatste……

Ad Bouman heeft nog twee wedstrijden het doel verdedigd,maar daar zijn we mee opgehouden omdat de stand niet meer op het scorebord paste.
-Voetbal jij ook ?-vroeg Stan Haag toen hij Mimmo op een late avond tegen kwam in de studio.
-Tuurlijk.- antwoordde de Italiaan.
-We hebben een keeper nodig.-
-Ikke goeie keeper.-
-Ben je zaterdag vrij?-
-Zeker.-
-We vertrekken hier om tien uur.-
En na dit historische gesprek hadden wij een keeper waar ieder doelwachter in Nederland een puntje aan kon zuigen .

Goed, hij liet er wel eens eentje door, maar dat ging zo stijlvol en met zoveel tranen en zo’n prachtige snik in de stem als hij gudverdikke zei en de namen van alle Italiaans heiligen die ooit op aarde hebben rond gelopen ten gehore bracht,dat wij blij waren dat er weer een bal achter hem lag. Bovendien was Mimmo altijd gekleed zoals Italiaans keepers in de serie A ! De tegenstanders schrokken soms zo van de professionele outfit van Mimmo dat ze vergaten te schieten als ze voor zijn doel stonden.

Toen de partijtjes steeds heftiger werden en de wedstrijden belangrijker dan de gezelligheid na afloop in de bar, ben ik er mee gestopt. Ik heb het langzaam afgebouwd, want we werden betaald omdat bekende deejays het veld betraden . Maanden nadat ik niet meer mee speelde, huppelde een bijna look a like van mij in het elftal die een snor had, halflang haar en ook niet kon voetballen, dus niemand had in de gaten dat de echte Luik in Laren liep te winkelen…..

Het was een mooie oplossing totdat ik bij Veronica een brief kreeg van een meisje uit Franeker, die het heel leuk met mij had gehad na afloop van de voetbalwedstrijd aldaar en zich afvroeg of ik de volgende week nog langs kwam omdat ze mij graag wilde voorstellen aan haar ouders.

Rij en vrij voorzichtig,denk aan mij Will

Aug 14, 2009 | Will Wil Wel | Leave A Comment »
Will Wil Wel : Caroline

Ik woon tegenwoordig veel en regelmatig in Spanje en dat is een paradijs voor radioliefhebbers. Elk dorp, elke stad heeft hier zijn eigen radiostation en als het een beetje meezit een stuk of drie…
Altijd illegaal, maar daar doen ze hier niks aan want waarom zou je. Er zijn om de paar maanden wel wat mannetjes ,en heel vaak Nederlanders,die denken,wat Rob Out en zijn maatjes ooit hebben gedaan,kan ik ook.Ze kopen een zender, halen wat muziek van internet, geven het station de naam van hun vrouw of vriendin en twee maanden later is het over …En wat dan?

Kun je altijd nog een teeveezendertje beginnen, want dat gaat hier ook heel makkelijk. Geen hond die er naar kijkt maar Burlosconi is ook ooit zo begonnen en wie niet waagt die wint nooit! Ik zie dat komen en gaan van de amateurs met een glimlach aan en roep, als ze bij me komen om mee te doen met een smile maar nooit voor de bijl, dat ik geen tijd heb. Druk druk druk met niks!

Maar vorige week zat ik in mijn stamkroeg in het dorp en toen ik hoorde dat Radio Caroline hier vanaf september gaat beginnen met uitzendingen. Kijk,dat is andere koek! Want radio Caroline is, na Veronica, mijn alltime favorite. Dat waren de jongens die aan boord van een krakkemikkige boot door bleven gaan toen wij allang in onze luie landrottenstoel bij de Hilversumse omroepen zaten. De boys die niet of nauwelijks te eten hadden en vanuit de lucht werden gefotografeerd omdat ze dan makkelijker opgepakt konden worden als ze aan land kwamen. Een zendschip waar beton in was gestort omdat de gaten er in vielen en een zendmast die veel te hoog was en bij zwaar weer er voor zorgde dat de boot bijna op zijn kant ging.Avontuur mijnheer!

Maar wel het station waar ik voor het eerst Procol Harem hoorde en al die grote Engelse hits die toen nog door de Nederlandse groepen werden gekopieerd. Radio Caroline. Dat waren voor mij ,toen ik bij Veronica werkte, de jongens die wisten hoe het moest.En… ze waren nog harder ook ! En ziet…. Jaren later, toen bij ons in Nederland het hele Veronica gebeuren vakkundig de nek was omgedraaid en ik
via wat geklooi bij de AVRO en de TROS toch maar weer piraatje wilde spelen, kwam een Haagse jongeman bij meen vroeg of ik er wat voor voelde om programma’s te maken voor Caroline. De boot lag nog op zijn plek ,de zenders werkten en er zaten wat waaghalzen aan boord die er voor zorgden dat er 24 uur werd uitgezonden.

Het was allemaal zwaar illegaal want er stond gevangenisstraf op medewerking met een station dat vanaf de Noordzee uitzond. Ik riep meteen dat ik graag wat wilde doen en twee dagen later werd er op de boerderij waar ik toen woonde een studio gebracht waar ik niks van begreep en waar ik cassette bandje mee moest opnemen met mijn programma’s. Ik miste Adje Bouman,maar uiteindelijk kreeg ik de techniek onder de knie en ik weet nog dat ik van twee antiek pick-ups, zogenaamde snelstarters had gemaakt door middel van een vilten mat en wat wasknijpers…. Ik scheet in mijn broek dat ik ontdekt zou worden.

De studio boven in mijn boerderij had een groot raam dat uit keek op een landweggetje en ik kon de politie, die nooit langs kwam, dus van verre zien aankomen.Als ik de programma’s klaar had, deed ik de cassettebandjes in een trommeltje, verstopte die in een oude schuur en ging fluitend naar bed. Iedere week leverde ik mijn programma’s af bij een motel in de buurt van Den Haag. Hij de bandjes,ik de enveloppe met geld.Niet veel, maar genoeg om van te leven. De bandjes werden met gevaar voor eigen leven met een nauwelijks zeewaardig jacht vanuit Scheveningen naar de Caroline gebracht en Fred Bolland, want dat was de maniak die dit allemaal deed was altijd blij als –ie weer terug was. En opeens was het over.

Ik hoorde op een zondagavond toen ik bij Rob Out langs ging, dat het schip uiteindelijk was gebroken.
Iedereen veilig van boord,maar Caroline bestond niet meer! Mijn laatste bandjes die ik voor Fred had opgenomen, heb ik ergens liggen,maar waar…… Misschien in een trommeltje in een oude schuur ergens in Nijkerk. Volgens de geruchten gaan ze dus hier in september beginnen en ik weet zeker dat ze dan iedereen een poepie laten ruiken. Ik doe niet meer mee,want mijn vrouw zong uit volle borst –je wordt ouder papa ,van Peter Koelewijn toen ik heel voorzichtig vroeg wat ze er van zou vinden als ik……..
Maar luisteren mag!

Viva El Caroline.

Rij en spanje voorzichtig,denk aan mij Will

Jul 08, 2009 | Will Wil Wel | 1 Comment »
Will Wil Wel: Oranjebal in Krasnapolsky

Als ik in Nederland ben,verblijf ik in Baarn en daar is het heel gezellig,maar na een dag loop ik richting station en neem de trein naar Amsterdam. Door het centrum van Baarn lopen is leuk,maar in Amsterdam rond slenteren is nog veel leuker. Hoe het komt weet ik niet, maar op de een of andere manier kom ik altijd, na wat omzwervingen door de stad, in hotel Krasnapolsky terecht.

Voor een oud Veronicaan eigenlijk niet zo vreemd, want Kras is in de geschiedenis van Veronica heel belangrijk en heel bijzonder geweest. Ooit was daar een vergadering van aandeelhouders die de mooie praatjes van de Verweijs zat waren en hadden besloten geen dubbeltje meer in de onderneming te stoppen . Op tafel stond een oude radio en de gebroeders V. deelden de aanwezigen mee dat er die avond nog een proefuitzending vanaf het schip te horen zou zijn .

Dat gebeurde inderdaad, maar wat de geldschieters niet wisten, was dat er een ingehuurde radioamateur twee straten verder met een zendertje zat te pielen en het geluid dat uit de radio kwam niet vanaf de Noordzee werd uitgezonden ,maar vanuit de Amsterdamse binnenstad. De heren besloten ter plekke nog wat geld in de onderneming te steken en daar hebben ze nooit spijt van gehad, want de aandeelhouders van radio Veronica zijn er niet slechter op geworden!

In de eerste jaren van Veronica was producer Dick Dubois altijd bezig met bijzondere dingen. Hij organiseerde Veronica showavonden met een aantal bekenden zangeressen, een acrobaten duo en een goochelaar, want daar kwamen de mensen toen nog de deur voor uit. Altijd volle bak en veel succes.

Het bandje dat de artiesten begeleidde was genaamd Roeck Williams en de Fighting Cats en dat het zoontje van Dick de drummer van de band was, is louter toeval geweest. Ik speelde in die tijd saxofoon en aangezien er steeds meer gitaarbandjes blazers in hun gelederen opnamen omdat groepen als de Alan Price Set daar in Engeland succes mee hadden,was ik opeens lid van de Fighting Cats en ging mee op tournee met de Veronica shows. Ik speelde eigenlijk Jazz muziek ,maar ik was heel flexibel want ik had net een nieuw volkswagentje met een hoge financiering gekocht en ik kwam er na een avond optreden al achter dat Rock and Roll veel meer betaalde.

Het hoogtepunt van een jaar Veronicashows was het Oranjebal in Krasnapolsky in Amsterdam op dertig april. Ik kan me nog herinneren dat het feest zich afspeelde in een paar giga zalen,met een wintertuin bommetje vol met fans van Veronica en dat je bij een heleboel bars de gratis consumptie bonnen kon inleveren! Dick Dubois regelde elk jaar een super act uit Engeland en als het zo uitkwam mochten wij die begeleiden of als dat niet nodig was, regelde hij dat we met de sterren op de foto mochten . In mijn werkkamer hing jaren een foto van de Seachers die zich na afloop van hun optreden minzaam over de Fighting Cats buigen en duidelijk denken, opschieten met die kiek want we willen die lekkere meiden van Amsterdam wel eens van dichtbij bekijken.

Het laatste oranjebal dat ik mij herinner was met Cat Stevens. We moesten hem begeleiden en zaten in de zelfde kleedkamer. Hij nam vlak voor het optreden wat pilletjes tot zich, waar ik toen nog nooit van had gehoord want ik liep nog op een paar biertjes of als het helemaal te gek was een baccardi-cola. De heer Stevens veranderde binnen een minuut totaal en werd van een ietwat slome duikelaar een artiest die de sterren van de hemel zong en een half uur langer optrad dan was afgesproken . Gelukkig had ik nooit de neiging gehad om te zingen want wie weet wat er dan allemaal met me was gebeurd…..

Buiten Kras was het de hele avond al wat onrustig en tegen het einde van ons Oranjebal stond de binnenstad van Amsterdam op zijn kop omdat er allerlei relletjes waren uitgebroken en wij werden onder politie begeleiding naar de parkeergarage gebracht waar onze auto´s stonden. Dick Dubois was zo geschrokken van de gevechten in de stad dat hij terplekke besloot nooit meer een Oranjebal in Kras te organiseren.

Het gevolgen van zijn beslissing zijn gigantisch geweest want in plaats van een feest op Koninginnedag in Hotel Krasnapolsky wordt het nu op de Dam gevierd met Nederlandse artiesten en dat is eigenlijk veel leuker.

Rij Oranjebal en Kras voorzichtig, denk aan mij Will

Jun 01, 2009 | Will Wil Wel | Leave A Comment »
Hart voor Dieren

“Het is hart met een t hoor, niet met een d”, zegt Will Luikinga over zijn nieuwe dierenprogramma “Hart Voor Dieren”. Will Luikinga gaat zijn hele leven intensief met dieren om en ook het afgelopen seizoen was hij al in een dierenprogramma op de televisie te zien. Zijn nieuwe programma wordt echter totaal anders. Zelf typeert hij het als een ongedwongen dierenprogramma, met een vleugje humor. Vanaf zaterdag 28 oktober 1989 zal dit opvallende nieuwe spektakel maandelijks bij Veronica te zien zijn.


“Hart voor Dieren” speelt zich af in de lounge van een dierenhotel. Will Luikinga is de baas van het hotel, waar doorlopend de meest uiteenlopende beesten in- en uitchecken. “Alles wat benen heeft en tam is, komt voor in het hotel”, vertelt Luikinga. “Het zijn allemaal echte dieren. Een schaap is welkom, maar een poema ook. Als hij maar tam is. We behandelen een groot aantal onderwerpen. Vaste prik is een journaal voor dieren, dat door een beest gepresenteerd wordt: Simon Slenter. Wat voor dier dat is weten we nog niet, daar wordt nog aan gewerkt. Het is in ieder geval geen gewoon dier. Geen hond of kat, we zien wel. We maken er in ieder geval een raar beest van.”

Toilet
“Hart Voor Dieren” bevat veel grappige zaken, zoals beesten die met elkaar praten, maar ook een nieuw toilet, de nieuwste dierenmode en recycling van kattebakvullingen komen aan bod. Maar het programma, is op zich heel serieus. Luikinga: “Er doet ook een dierenarts mee. Daarvoor treedt dr. Peter Poll steeds aan. Hij neemt de serieuze medische problemen voor zijn rekening. De eenvoudige gevallen doe ik zelf. Ik mag wel zeggen dat ik veel ervaring heb met dieren, ik ben ermee opgegroeid. Jarenlang heb ik op een boerderij gewoond en daar heb ik zo’n beetje alle bevallingen in eigen hand genomen. Van een schaap tot en met een paard. Dan leer je wel eenvoudige medische klusjes te klaren. Maar alleen de simpele gevallen behandel ik hoor. Dokter Poll doet het zwaardere werk.”

“En ik run dat hotel dus. Maar ik doe meer dan alleen de gasten ontvangen. Ik kan bijvoorbeeld uit de keuken komen om te zeggen dat ik iets lekkers heb gemaakt uit een honden- of kattenkookboek. Want dierenkookboeken bestaan echt. Al die dingen spelen zich af in de lounge van het hotel. In het journaal komen allerlei leuke gebeurtenissen voor die zich her en der in dierenland afspelen. Dat kan een onderwerp uit een dierentuin zijn, maar het kan eigenlijk overal vandaan komen. De meest rare dingen zullen de revue passeren: joggingpakken voor poedels bijvoorbeeld. Of regenpakken voor Bobtails. Die bestaan echt. En ze worden nog verkocht ook… Ach, je weet niet wat er binnen komt.”

May 04, 2009 | Programma's, Will Wil Wel | Leave A Comment »
Will Wil Wel : Je stinkt naar vis

MAANDAG: “Goedemorgen mijnheer”, zegt een jongeman, die mij uit bed heeft gebeld. Hij staat met een smile in de deuropening en wacht netjes tot ik onder de mensen ben.
“Jij dacht zeker ook, de ochtendstond heeft goud in de mond”, mompel ik na de toegestane bedenktijd.
“Het is al kwart over acht”, antwoordt de jongeling.
“Hoe laat ben jij naar bed gegaan?”, vraag ik
“Elf uur mijnheer.”
“En om een uurtje of zeven standje zeker onder de douche?”
“Nee, half acht mijnheer.”
“Weetje wat het probleem is”, zeg ik terwijl ik hem recht in de ogen kijk. “Ik ging er veel later in wegens drukke werkzaamheden en daarom kom ik er ook veel later uit, wegens geen werkzaamheden ”
“Oh”, zegt hij, “ik heb u dus uit bed gebeld?”
“Precies”, antwoord ik. “Maar wat kan ik voor je doen. .?”
“Heeft u vakantiewerk voor me?”
“Heb je een rijbewijs?”
“Nee, ik ben bijna achttien en ik wil geld verdienen voor een brommer.”
“Houd je van tuinieren?”
“Thuis niet, maar bij een ander wel”
“Je kunt over een uur aan de slag.”
“Wat moet ik doen ?”, vraagt de jongeman, terwijl hij een bloknootie uit zijn zak haalt
“De tuin een beetje in orde maken”, zeg ik “Wat gaat dat kosten?”
“Dan zou ik even moeten kijken wat er precies moet gebeuren”, antwoordt mijn nieuwe werknemer.
Even later, als we door de tuin zijn gelopen, maakt hij een korte berekening en zegt: “Ik denk dat u met vijftig gulden klaar bent, mijnheer. Tenzij ik iets tegenkom wat ik nu niet heb gezien.”
“Akkoord”, roep ik “En mag ik je wat vragen?”
“Natuurlijk”, antwoordt hij
“Is jouw vader misschien aannemer?”
Hij kijkt mij even verbaasd aan en zegt dan: “Ja, hoe weel u dat?”
“Laat maar”, mompel ik “Tot over een uur en succes als je later de zaak van je vader overneemt”

WOENSDAG: Mijn programma kwam weer live vanaf de kar. Artiesten lopen het podium op en af, zingen hun liedje, krijgen een bloemetje, een pak consumptiebonnen en een warme hand voor bewezen diensten Af en toe moet je artiesten interviewen, want ik ga er maar van uit dat ze geen tweehonderd kilometer rijden om een liedje te zingen. Nou hebben de meeste zangers en zangeressen niet zoveel te vertellen Hier en daar wil er nog wel eens een jonge hond geboren worden of is het fietsje van de jongste dochter gestolen, maar dan houdt het op. Vandaag had ik een diepte-interview met Barbarella, de drie dames die ooit het openingslied van de Pin-Up Club zongen. Ze hebben een tweede plaatje gemaakt en volgens mijn moeder klinkt dat ook wel aardig. Terwijl ik met een van de dames stond te praten, tikte een ander mij op de schouder en zei: “Mag ik ook even wat zeggen?” Toen ze bleef aandringen draaide ik mij om en duwde de microfoon onder haar kokette neusje. “Ga je gang”, zei ik.

“Je stinkt naar vis”, riep ze.

Mijn hersenen begonnen op volle kracht te werken en ik had bijna een zeer vervelende opmerking gemaakt maar ik hield me in, want voor je het weet staat zo’n wereldster te huilen. “Zeeland… visschotel gegeten”, stamelde ik en aangeslagen liep ik de bühne af. Met vlugzout werd ik bij gebracht door producer Jan de Hoop en ik was blij dat ik de rest van het programma nog naar behoren kon presenteren. Na afloop van de uitzending werd ik ter verantwoording geroepen bij de hoogste instantie en ik heb moeten beloven dat ik tijdens de uitzending nooit meer van een visschotel mag snoepen en indien zulks wel geschiedt, ik onmiddellijk de tanden moet poetsen, dan wel de mond met daartoe in de handel gebracht mondwater dien te spoelen. Om dergelijk incidenten te voorkomen krijgt iedere presentator van het bedrijf een setje met artikelen die het onaangenaam geuren uit mond en oksels rigoureus de kop indrukken. Trouwens een bijzonder fris plaatje, die nieuwe van Barbarella.

DONDERDAG: De jongeman die bij mij in de tuin werkte, heeft inmiddels de rekening gestuurd. De post ‘onvoorzien’ is wat aan de hoge kant maar dat komt omdat hij een mierennest heeft gevonden en de beestjes meteen met harde hand heeft uitgeroeid. Hij is er zolang mee bezig geweest dat ik het sterke vermoeden heb dat hij de mieren één voor één heeft begraven.

Rij en vis voorzichtig, denk aan mij

Apr 17, 2009 | Will Wil Wel | Leave A Comment »
Will Wil Wel : Pyjamafeestje

Een paar jaar geleden werd ik door Frits Spits uitgenodigd voor een televisieprogramma waarin hij aandacht besteedde aan een bepaalde gebeurtenis uit het verleden. Ik zat daar vanwege een marathonuitzending van de Pin Up club, de pyjamaparty, die ik had gepresenteerd. Voor zover ik me kan herinneren begonnen we ’s avonds om twaalf uur met het speciale feestje en duurde het tot vroeg in de morgen. Vier of vijf uur moet het geweest zijn. Ik weet het niet meer precies, maar dat het een heel lange uitzending was, staat als een paal boven water want ik rolde tegen zeven uur ’s morgens in mijn bedje.

Als ik zwaar heb getafeld, word ik nog steeds zweterig wakker als ik aan die uitzending denk! Er werd niet gerepeteerd en er was volgens mij geen draaiboek of een schema. Er was eigenlijk niks behalve veel camera’s en een heleboel mensen die verplicht in pyjama rond liepen.

Toen ik de trap afkwam van de eerste verdieping van de discotheek waar de gedenkwaardige uitzending live vandaan kwam, hoorde ik alleen maar –broek uit ,broek uit- en dat viel me vrij rauw op het dak, want de laatste keer dat ik die kreet had gehoord was in de legerplaats Ossendrecht toen ik Ria Valk tijdens een bonte avond voor de militairen moest aankondigen.

Ik heb de opnames van de pyjamaparty jaren geleden nog een keer gezien. Wat een zooitje en wat weinig seks. In die tijd dacht ik en met mij heel Nederland, dat het programma een zwaar pornografisch gebeuren was waar blote dames af en aan liepen terwijl ze olijk lachend met hun grote boezems zwaaiden en tussendoor nog even bewegingen richting de twee als zijnde getrouwde cameramannen en een toevallige voorbijganger demonstreerden.

Niks van dat alles.

Geen blote borst te bekennen en blote buiken nul. Als je tegenwoordig in een winkelcentrum loopt zie je meer blote navels en buiken dan tijdens die beroemde pyjamaparty. De kranten stonden er vol van, niemand had het gezien, maar de volgende morgen sprak iedereen er wel schande over…
En ik… Ik werd tijdens de uitzending van links naar rechts gesleept. Het ene moment stond ik bij een aantal dames die meededen aan de miss wet T-shirt verkiezingen en aangemoedigd door het publiek onder een douche stonden met veel te dikke T-shirt aan zodat je niks kon zien en even later had ik een diepte interview met iemand zo stoned als een garnaal die bezig was met bodypainting, maar de verf zo dik op het lichaam van zijn vrouw had gesmeerd dat je moest raden of ze naakt was of dat zich had laten beschilderen terwijl ze zich eerst in jaeger ondergoed had verpakt.